PORODIČNA KUĆA NA LONG AJLENDU (NJUJORK, SAD), PROISTEKLA IZ RUKU NJUJORŠKOG ARHITEKTE POLA MASIJA, PLENI SMISLOM ZA DOBAR ŽIVOT I POZIVA SE NA SINTEZU TEKOVINA TRADICIONALNOG LOKALNOG GRADITELJSTVA KVEKERSKE ZAJEDNICE I JAPANSKE ARHITEKTURE VRTOVA.
Lokacija za ovaj porodični objekat odabrana je tako da se pomiri želja porodice za mirnim i zdravim životom van grada, ali i da se ona ne liši socijalnog, profesionalnog i kulturnog aspekta downtown-a. U kontekstu toga da investitori imaju troje dece, parcela je morala da bude blizu škole, pa su školu odabrali još pre početka perioda obrazovanja.
Istorijski kontekst lokacije (selo iz 18. veka sa potomcima Kvekerskog stanovništva) uzet je bespogovorno u obzir. Tako, fasada i krov obloženi su tradicionalnom kedrovom šindrom, koja ima živopisnu sivkastu patinu. Partije kuće ispod nivoa tla obložene su kamenom bluestone, koji je sečen u istim proporcijama kao šindra i sličnog je kolorita. No, teksture i količina sjaja ova dva materijala su potpuno različiti, pa je to stvorilo zanimljiv, duhovit i, istovremeno, dominantan likovni izraz eksterijera. Uopšte, suptilnost kao dizajnerski metod vidljiva je u svakom potezu – počev od koncepcije prostornog plana, preko odabira materijala, do kameleonskog uklapanja u krajolik.
U srcu kompleksa smešten je najveći volumen– objekat namenjen za obedovanje, zabavu porodično opuštanje. Spavaće sobe susmeštene u drugoj strukturi, uključujući roditeljski apartman sa privatnim atrijumom, i dečije sobe na nivou iznad.Treći objekat uključuje apartman za goste ikancelarije, dok četvrti sadrži tehničke prostorije – garažu i podrum sa teretanom i igraonicom. U centru svake formacije nalazi se unutrašnje dvorište, koje obezbeđuje vezu sa prirodom, rastinjem, dnevnim svetlom i vazduhom i u najzabačenijim delovima prostora. Većina staklenih zidova koji ograđuju unutrašnja dvorišta su mobilni, tako da se njihovim otvaranjem ostvaruje direktna veza sa spoljašnjošću.
Slično japanskim vrtovima i paviljonima, unutrašnji i spoljašnji prostori se prožimaju, enterijer svakog objekta flankiran je spoljašnjošću sa dve strane, vizure su često uokvirene poput kadrova iz prirode i sačinjene od multipliciranih slika nalik animiranom filmu. Ideja o paviljonskoj arhitekturi vidljiva je u još nekoliko stanovišta – podudaranju kote poda prizemlja i tla, stvaranju kontemplativnog mesta u podzemnim etažama i atrijumima, toplim vezama između objekata i sl.
ULOGA DVORIŠTA SE U OVOM PROJEKTU POSTAVLJA KAO KORIŠĆENJE ‘UREĐAJA’ KOJI UVODI SVETLOST I PRIRODU U UNUTRAŠNJOST, REZULTIRAJUĆI TOPLIM I HUMANIM UNUTRAŠNJIM IZGLEDOM.
Svojom iskrenošću, neposrednošću, jednostavnošću, vezom sa ambijentalnim korenima, ova porodična kuća nije vezana za vreme svog nastanka, niti za aktuelne graditeljske trendove. Njena kompozicija je, čini se, spontana i stihijska, ali iza tog utiska koji su arhitekti svesno želeli da postignu, krije se ritmički ustrojena kompozicija u kojoj je sve odrađeno sa najvećom pažnjom, pa čak i kretanje sunca i pad senki. Unutar nje odvija se dobar, kvalitetan život, oslobođen svakog viška, ali ne i luksuza. A luksuz… on se ogleda u svekolikoj vezi sa prirodom, ali i u samopouzdanom, krupnom potezu kojim je vajan enterijer.// ekMARE JANAKOVA GRUJUĆ- Više u EKO KUĆI No27
Enterijer u elevaciji (drvene daske sa metalnim trakama) deluje kao uređaj za organizovanje rasvete i audio-vizuelne opreme širom kuće.
Unutar kuće odvija se dobar, kvalitetan život, oslobođen svakog viška, ali ne i luksuza.
Fasada i krov obloženi su tradicionalnom kedrovom šindrom, koja ima živopisnu sivkastu patinu.
