PRIRODA I ARHITEKTURA KAO KOMPLEMENTARNO JEDINSTVO, A NE KAO SPOJ NEPOMIRLJIVIH SUPROTNOSTI, IDEJA JE VODILJA STUDIJA INBLUM ARCHITECTS KOJI SU PROJEKTOM OVE INTERESANTNE KUĆE OSTVARILI SIMBIOZU NE SAMO KUĆE I OKRUŽENJA VEĆ I TRADICIJE I SAVREMENOG ŽIVOTA.
Izgrađena na mestu nekadašnjeg skladišta municije, kuća je deo četvrti čije se arhetipske tradicionalne siluete skladno stapaju sa okolinom. Veliki prozori sa izlozima gledaju na padine i doline regionalnog parka. Ova dvospratna kuća površine 96 kvadratnih metara namenjena je mladoj četvoročlanoj porodici. Njena kompaktnost obezbeđuje maksimalan prostor za skladištenje, dok su utilitarna rešenja estetizovana kroz minimalistički dizajn.
IDEJA JEDINSTVA
Forma ovog objekta, kao i celog naselja, predstavlja proizvod akcije i susreta različitih tendencija ujedinjenih u jednom trenutku. U tako postavljenom scenariju, objekat postaje sekvenca, ritam, i sugeriše na svet za koji priroda nije zadata podloga i limitirani uslov, već mesto podsticaja, snage i beskrajnog širenja. Kuća je izdignuta na stubove, a ta odvojenost, odnosno samostalnost u odnosu na tlo, doprinosi efektu lakoće i autentičnosti. Homogeni arhitektonski detalji poput konstrukcije koja povezuje dva objekta kod ulaznog dela, dodatno produbljuju ideju jedinstva. Poštujući prirodu kao dinamičnu teritoriju, a ne neutralnu celinu uokvirenu arhitektonskom formom, autor upućuje na model direktnog intervenisanja u prostoru. On se tako hvata u koštac sa okruženjem, pri čemu su mu glavna oruđa pokret, razmena i povezanost.
INTENZIVAN JE I IMPOZANTAN EFEKAT KOJI SE POJAVLJUJE U ODNOSU NA TELESNOST, PEJZAŽ, PRIVATNI I JAVNI ŽIVOT SVAKOG POJEDINCA KOJI JE KORISNIK OBJEKTA, JER ON NE REPRODUKUJE OKRUŽENJE I REALNOST, VEĆ IH UPIJA I GENERIŠE.
MINIMALISTIČKI DIZAJN KOJI SPAJA FUNKCIONALNOST I UMETNIČKU ESTETIKU, SVOJOM LIKOVNOŠĆU, TAKTILNOŠĆU I JASNIM KOLORISTIČKIM SAZVUČJEM USPOSTAVLJA SIMBIOZU SVIH PROSTORNIH SADRŽAJA I UVODI NAS U SVET ČULNOSTI.
TERITORIJALNOST ARHITEKTURE
Korelacija kuće sa pejzažom definiše njen identitet, pa arhitektonski elementi u ovakvom ustrojstvu ne podležu kategorijama pojedinačne dimenzionalne merljivosti. Odnosi opozicije poput spolja-unutra, izgrađeno-prirodno, puno-prazno, svetlo-tamno postaju strategija prostorne održivosti. Teritorijalnost arhitekture kao stav afirmiše sebe samog i predstavlja neprekinutu nit ravnoteže koja podrazumeva reinterpretaciju karakteristika mesta. Priroda se ne doživljava kao neposredno susedstvo, već kao sastavni deo izgrađene sredine, čak kao njena sama suština. Krajnji rezultat je originalna arhitektonska forma proistekla iz konteksta topografije terena, okruženja, primenjenih materijala, iz odnosa oblika u prostoru izraženih kroz individualni projekat i iz ličnog stava autora. Intenzivan je i impozantan efekat koji se pojavljuje u odnosu na telesnost, pejzaž, privatni i javni život svakog pojedinca koji je korisnik objekta, jer on ne reprodukuje okruženje i realnost, već ih upija i generiše uz pomoć arhitektonskih kontura i putanja koje se u formi grafičkog izraza pretvaraju u svoje neposredno okruženje, dok realnost dubine konfrontira sa realnošću površine i suvišnosti.
UTICAJ JAPANSKOG ARHITEKTONSKOG STILA
Inspirisan načelima organske arhitekture, čiji je osnovni princip usklađivanje volumena sa oblikom terena i prirode, ali i japanskim stilom koji smisao pronalazi u uravnoteženosti, autor koristi prirodne materijale koji postaju sredstvo izražajnosti i sinonim za harmoniju i smirenost. Uticaj japanske kulture primenjen je kao jedna vrste filozofije o sredini i okolini. Površina i svetlost objedinjeni u ovom prostoru stvaraju delo velike vrednosti koje svojom elegancijom i prirodnošću iskazuje estetske principe takve arhitekture – prefinjenost, svedenost i sofisticiranost. Drvo u svom prirodnom obliku, kao i betonske površine obojene u belo, sugerišu na neospornu važnost materijala kao dela arhitektonske kompozicije. Minimalistički dizajn koji spaja funkcionalnost i umetničku estetiku, svojom likovnošću, taktilnošću i jasnim kolorističkim sazvučjem uspostavlja simbiozu svih prostornih sadržaja i uvodi nas u svet čulnosti. Intimnost, iako na prvi pogled neprimetna, brižljivo je osmišljena i daje kući poseban ton, dok sklad proporcija i dopadjivost komada nameštaja govore sami za sebe. Skulptorski oblikovani detalji ovog enterijera svedeni na osnovne geometrijeske oblike, poput apstrahovane konstrukcije stepeništa ili podele staklenih površina originalne razigranosti, predstavljaju jedinstvenu osobenost. Uspostavljen je visok standard komponovanja funkcionalnih i plastičnih vrednosti, čije konsekventno delovanje formira duh jednostavnosti i lepote oblika. Brisanje granica i prihvatanje dominantnosti prirode jeste mentalna i psihološka realnost subjekta, a zadatak joj je da unese dubinu značenja i smisla života.
