Savremeno voće i povrće rezultat je višemilenijumskih pokušaja i grešaka u gajenju i selekciji.
Prvobitne divlje vrste glavnih svetskih useva evoluirale su u geografskoj izolaciji, a onda su se širile posredstvom vetra, bujica ili životinjskog izmeta.
Ljudi su s vremenom razvili određene prioritete, čuvali seme i eksperimentisali uslovima uzgoja željene hrane. Taj proces genetičari nazivaju domestikacijom. Zemljoradnici ga nazivaju poljoprivredom.
Većina današnjih prehrambenih useva ne liči na svoje primitivnije, manje plemenite pretke. Prvobitne jagode nisu bile tako velike i slatke kao što je to slučaj sa savremenim vrstama. Jabuke iz samoposluge, koje su klonirane, bilo bi teško proizvesti bez kalemljenja. Otkrivanje porekla hrane posao je naučnih istraživača.
Koristeći genome i kulturološke zapise, oni mogu da utvrde poreklo nekog useva. “U dodiru sa ljudima evolucija biljke biva obično promenjena”, kaže Pol Gepts sa Univerziteta Kalifornija, u Dejvisu, botaničar koji proučava poreklo i evoluciju pasulja i drugih useva. Koristeći svoja znanja o istoriji hrane, naučnici mogu čak i da poboljšaju kvalitet onoga što će biti servirano na tanjirima sutrašnjice.
Tekst Gde su usevi najpre rasli objavljen je u rubrici Kompas u National Geographic Srbija u septembru 2015. godine
Izvor: National Geographic Srbija
