Bilo bi krajnje nepotpuno gledati u Dušičinim  platnima samo zbir likovnih principa i sitnih graditeljskih zakona slike, jer ova dela imaju i druge, složenije i veće ambicije: da se upuste u probleme i tajne života, da tamo negde na granici apsurda savremenog sveta započnu bezglasni dijalog sa prostorom i materijom. U atmosferi bešumnih eksplozija rađaju se ovde i otvaraju ogromni sivi prostori koji hoće da se otmu od slike, da izađu iz nje. Okovana i zarobljena svetlost koja kao eho dolazi iz dubokih prostora – čini osnovni simbol ovog slikarstva.

Slikarka Dušica Pejić crta, slika, oblikuje u materijalu žestokim potezima, gotovo muškom energijom. Ekspresivnost svog likovnog izraza, u zavisnosti od primenjene tehnike, autorka intenzivira pastuoznim slojevima boje i materije, reljefnom fakturom, amorfnim oblicima i hromatskim kolorom kontrastiranim u jasnoj grafičkoj postavci. Slikarka raskošnog gesta, Dušica Pejić  oslobađa metafizičku perspektivu, kadriranu opservaciju kontrolisanog slučaja likovne predstave. Njen motiv se pojavljuje u semantičkom znaku, daje sugestiju onog što je pre slike prethodilo, a definisano posle značenja.

Tu je znak bitan, on govori o čitanju pre pisanja, prenosu informacije na bazi simboličke slike determinisane u trećem sloju, metafizičkom crtežu.

Autorka likovnim jezikom saopštava doživljaj unutrašnjeg sveta, sopstva, kroz metaforu, sugerišući opšte, ono što stvara iznova. Njeno slikarstvo je kao ptica feniks,  gest porinuća uzleće u likovnoj blistavosti

Imajući u vidu da je apstrakcija umetnički postupak kojim umetnica najtačnije obezbeđuje materijalizaciju svojih ideja, nedvosmisleni izraz njenih misli i stavova jeste fatum njenih sagledavanja stvarnosti i društva u vremenu u kome stvara i deluje.

Dušičine slike doživljavamo kao najličniji odraz sopstvene duše, bliskosti ekspresije sa kojom neretko kreiramo sopstvo. Ona nas podseća da je sve u kretanju i gestu.//ek DR ZORAN TAIROVIĆ