Nakon studija likovnih umetnosti, Džon Prokario je svoju ljubav prema skulpturi preneo na svet dizajna, i tako razvio posebnu vrstu estetike koja utiče na njegov rad u domenu dizajniranja nameštaja i osvetljenja. Počeo je da razvija ideju da je drvo zbog njegovih svojstava metafora za strukturu tela lampe.

Drvo se može saviti do određene tačke, a onda slomiti. Kao kosti i mišići, i  drvo ima svoju granicu. Ono što je Džon pokušao da uradi je da pomeri granice kako bi stvorio osećaj opterećenja drveta.  Svoju estetiku i dizajn opisuje rečima kao što su: neizvesnost, harmonija, ravnoteža, stres i fluidnost. Kolekcije njegovih proizvoda napravljene su od savijenog drveta, što čini da svaki komad bude unikatan. Ne koristi kalupe kako bi kontrolisao oblik proizvoda, već voli da drvo, kao prirodan ekološki materijal, reaguje samo, formirajući određeni organski oblik, pa je tako proces proizvodnje obeležen osećanjem potpunog poštovanja zanatlije prema svojstvu materijala.